2002 දී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දැක්වූ මතය 19 වන සංශෝධනයේ ඇතුලත් ද

එදා 2002 දී සම්මත කිරීමට බලාපොරොත්තු වූ 19 වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ අභියෝග කිරීමේදී එවකට අගවිනිසුරුතුමන් වූ සරත් නන්ද සිල්වා මහතා ඇතුලත් වූ හත්පුද්ගල ( 7 judge bench ) විනිසුරු මඩුල්ලකගේ තීරණාත්මක සහ ඉතාමත්ම වැදගත් තීන්දුවේ ( Landmark judgment ) සටහන් කර තිබුණු පරිදි එවකට වසර හයක් වූ පාර්ලිමේන්තුවේ ධුර කාලය අවසන් වන්නට පෙර එය විසුරුවීමේදී ජනාධිපතිවරයාගේ එම හැකියාව වසර 3 කට වඩා දිගු කරන්නේ නම් එය සිදු කළ යුත්තේ පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකට අමතරව ජනතාවගේ කැමැත්තෙන් ද සම්මත කිරීමෙන් පසුව බවය.

උපරිමාධිකරණ නඩු තීන්දු ( ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ සහ අභියාචනාධිකරණයේ ) නීති මූලාශ්‍රවල අංක 1 ස්ථානයේ සිටින පාර්ලිමේන්තුව හැරුණු කල දෙවැනි තැන ගන්නා නීති මූලාශ්‍රය ලෙස සැලකේ.
පාර්ලිමේන්තුව නීති සෑදුවද එම නීති ප්‍රායෝගිකව අර්ථ නිරූපණය කරමින් යොදා ගන්නේ සහ එම නීති වල තිබිය හැකි හිදැස් පුරවා එම නීති වලට අර්ථය ජීවය දෙන්නේ අධිකරණයයි.

ඒ අනුව එම කාරණයට අදාළ නීතියක් සම්මත කරන්නේ නම් එම කාරණය සැලකීමට ලක් කළ යුතු වෙයි.
2015 දී සම්මත කරන ලද 19 වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සම්මත කිරීමේදී එම කාරණය එනම් විධායකයට ව්‍යවස්ථාදායකය කෙරෙහි සංවරණය සහ තුලනය පැවැත්වීමේ ඉතා ම වැදගත් අවස්ථාවක් වන පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමේ සමබර සහ යුක්ති සහගත හැකියාව එලෙසම පවත්වා ගත යුතුය යන්න පාර්ලිමේන්තුවේ ධුර කාලය වන වසර 5 ක් යන්න සමග සසදා ව්‍යවස්ථාවට ඇතුළත් කළේ ද යන්න පිළිබඳව මතයක් ප්‍රකාශ කරන්නට තවම කල් වැඩිය.